De dag begon heerlijk, het was valentijnsdag, hadden allebei vrij dus konden lekker uitslapen en rustig de dag beginnen. Maar de dag kreeg uiteindelijk een heel andere wending dan verwacht…
Je kent dat wel, je wil wat doen maar je weet eigenlijk niet goed wat je wil doen. Helemaal met valentijn. Uit eten hadden we al wel bedacht. Maar we hadden nog een hele dag te vullen. Stephan kwam met een leuk idee om een kasteel of paleis te bezoeken, een keer wat anders dan anders! Het werd uiteindelijk paleis het Loo. Ik wist niet goed wat ik hiervan moest verwachten. Rond 13.00 kwamen we hier aan. En jongens het was echt prachtig met zo’n zonnetje en de sneeuw. We hebben daar eerst heerlijk geluncht in een balzaal van het paleis. Ik had sinds die avond ervoor al wel een wat gespannen buik. Dus tijdens de lunch belde ik de verloskundige even dat mijn buik steeds wat gespannen aanvoelde. De verloskundige vertelde mij dat het geen kwaad kon en het met de bewegingen of groei van de baby te maken kon hebben. Gewoon wat rustig aan doen en niet te gek. Ik moest bellen als het echt pijn zou gaan doen. Na dat telefoontje was ik gerustgesteld en zijn we het paleis in gegaan.
Eerlijk is eerlijk ik vond het echt 10 keer leuker dan ik had verwacht. Ik had verwacht dat we wat schilderijen zouden zien met wat oude troep. Maar het was serieus heel erg leuk haha. Er waren allerlei oude kamers te zien met oude meubels, spullen, boeken noem maar op. Met leuke weetje en feiten erbij. Het is zeker een aanrader om hier eens heen te gaan als je eens wat anders wil dan de dierentuin of een gewone lunch.
Het was ook heerlijk weer die dag dus hebben nog een wandelingetje gemaakt door de paleis tuin!
Eenmaal thuis gekomen begon mijn buik toch wel wat pijnlijker te worden. Maar eigenwijs als ik ben toch uit eten gaan. Ik dacht ik hoef daar alleen maar te zitten en lekker te smikkelen. Dat gaat lukken. Nou niet dus…
Tijdens het eten kreeg ik de een na de andere harde buik. Iedere tien minuten ongeveer was het raak. Echt tijd om naar huis te gaan dus. Ondertussen belde ik de verloskundige. Ze kwam er gelijk aan gelukkig! Thuis keek ze even naar mijn bloeddruk deze was iets hoger dan wat ze normaal meten maar verder gewoon prima. Maar de harde buiken bleven komen.. Dus wilde ze ook even kijken of deze niks effectiefs deden. Broek uit, HOLYSHIT, een druppeltje oud bloed in m’n onderbroekje….
De verloskundige laat er geen gras overgroeien. Hup liggen. Maar gelukkig was er nog geen ontsluiting of verweking. Alles was nog mooi dicht. Maar toch wilde ze dat we even naar het ziekenhuis gingen om te laten controleren waar de harde buiken vandaan kwamen. Soms is namelijk een blaasontsteking de boosdoener.
In het ziekenhuis aangekomen werd ik aan allerlei toeters en bellen gelegd. En werden de harde buiken gemonitord. De een na de ander verscheen op het schermpje. De verloskundige haalde het echo apparaat erbij. Gelukkig zag alles op de echo er goed uit. De baby maakte het goed en de baarmoedermond was nog mooi lang. Maar ze vond het vreemd dat de oorzaak geen blaasontsteking was. Want dit had ik dus niet. Inmiddels was het al half 1. En besloot de verloskundige dat ze mij hier wilde houden om nog wat extra onderzoeken te doen en de volgende dag nog eens een echo te doen om te zien of de baarmoedermond nog hetzelfde was gebleven en er dus niks effectiefs aan het gebeuren was. Omdat de harde buiken ervoor zouden kunnen zorgen dat de bevalling op gang zou komen. En ik ben nog niet ver genoeg dat het kindje levensvatbaar is. Dus kort door de bocht mocht het op gang komen dan kunnen ze niks doen. HELP! Blijf zitten kleintje!
Nou lekker dan… hier blijven.. Stephan kon ook nog eens niet blijven. Ik kreeg wel een eigen kamer maar hier stond alleen een bed en een stoel. Daarbij zat Pippa ook nog thuis en was alles nog aan thuis. We waren nogal wat overhaast vertrokken. Nou daar ging hij.. ik vond het nogal moeilijk dat ik alleen achter moest blijven en heb staan huilen alsof ik weken moest blijven.. ik was ook zo bang. Dat er wat mis zou gaan.
Ik sliep vreselijk en was al om 05.00 wakker terwijl ik pas om 01.30 in mijn bed lag. Om half 9 was Stephan er gelukkig weer. Want wat duurde het wachten lang voor dat ze alles weer kwamen checken.
Uiteindelijk bleek alles goed te zijn na lang wachten. De baarmoedermond was nog even lang als de dag ervoor, baby deed het goed en uit het bloedonderzoek konden ze ook niks vinden. De harde buiken waren nog niet helemaal weg maar gelukkig wel wat afgenomen. Goed genoeg om naar huis te mogen. Naar huis dus. En rusten. Even rustig aan doen en vrijdag mogen we voorzichtig wat proberen om te kijken of rusten de harde buiken nog verder doen laten afnemen. En of ze weg blijven als ik weer wat ga doen. Als dat het geval is tja.. dan mogen we dus niet veel anders meer dan rustig aan doen. De baby zal echt nog heel wat weekjes in mn buik moeten blijven!!
Wat begon echt als een heerlijke dag samen met mijn liefde, eindigde echt in angst. Vreselijk was het. Nu lig ik lekker op de bank samen met mijn hondje kindje die alles goed in de gaten houd. Hopelijk blijft het goed gaan want wat zijn wij geschrokken zeg!
Hebben jullie ervaring met harde buiken? En wat hielp goed om ze te voorkomen?